TAPUJAE

TAPUJAE

populi Brasiliae, in Praefectura Spiritus S Etiam quamplurimi, inter Praefecturas Pernambuci et fluv. Ianuarii. Aliter Tapoiones dicti. Quae gens, inter Siaram et Maranthon sita, vagabunda et locis incultis, et desertis, fera, ἀνθρωποφάγος, nullâ parte corporis velata, vel non aliâ saltem quam verendis. Imo, cum Hollandi aliquammultis vestes donâssent, prius quidem rei illos delectavit novitas, sed intra biduum illas vel restituerunt, vel aliis largiebantur, vel abiecerunt. Iidem praeputium obligant ligulâ bombycinâ, vimineâ vel alîus materiae, ne caput penis foede assurgeret, quod unum sedulo cavent. Labiis, genis, naribus et auribus perforat, e foraminibus ornamenta gestant, e ligno, osse, lapide, palma. Pro armis clavam e durissimo habent ligno, sagittas ex arundine, ex eadem iacula, longitudine hastae: Nullum iis auri vel argenti pretium; sic ut cum scrinia aureis et argenteis referta armis, quae humô condiderant Lusitani, effodissent, adventantibus Hollandis vili venderent, nunc securibus commutantes, nunc canibus venatui deditis, cui admodum student, nunc vulgaribus etiam ac vilissimis. Carnibus vescuntur humanis, ut dictum, sed eô se meliores putant aliis ἀνθρωποφάγοις, quod hi carnes edant hostiles: ipsi manducent cadavera amicorum, praeliô vel morte exstinctorum; idque ad testandum suam erga eos pietatem ac amorem: Itaque ab istiusmodi epulo, praeter consanguineos, omnes alii arcentur. Quae comedi nequeunt, ut crines, ungues, dentes, ossa, in cinerem rediguntur, cuius portionem aliquam poculis indunt bibuntque, donec longiori compotatione universus absumatur. Religionem quod attinet Numen agnoscunt duplex, Bonum et Malum. Illud vero, quia sponte faciat bene, affligat neminem, nullô prosequuntur honore: Malum contra venerantur ac invocant, quia iracundum sit, et cultum sui negligentes, misere perdat. Nec vel iter instituunt, vel adversus hostem tendunt, nisi hôc Numine, quem Daemonem dicimus, certis prius ritibus consultô. Hinc divinandi sibi arrogant scientiam, et certum est, vatia saepe praedicere, quae prospicere mens humana nequeat ete. Vide plura hanc in rem, apud Gerh. Io. Vossium, de orig. ac progr. Idol. l. 1. c. 8. Eôdem modô antiquos Saxones, praeter Finnum Deum et Deam Sibam, malum Deum, quem atrum aiebant, coluisse, legimus apud Georg. Fabricium, Origin. Saxonic. l. 1.